Vertrouwen komt te paard en gaat te voet?
(I Korintiërs 13: 7)
Laatste tijd wordt ik geconfronteerd met mensen die wantrouwig zijn naar ander mensen. Gelovig zijn en niet vertrouwen is voor mij een contradictio in terminis. Immers, 'vertrouwen' is, zowel in het Grieks als in het Bijbels Hebreeuws, synoniem aan ‘geloven.'
Geloven impliceert vertrouwen
Als ik beweer te geloven dan is er iets waar ik op vertrouw. Het kan een overtuiging zijn, een persoon, een dier of iets anders. En eigenlijk vertrouw ik dan toch weer op een overtuiging. Ik vertrouw bijvoorbeeld mijn auto, maar eigenlijk vertrouw ik mijn ervaringen met mijn auto. En ook vertrouw ik de producent en de onderhoudsmonteur van mijn auto. Ik vertrouw eigenlijk op aannames die ik doe over het voertuig, de producent en de monteur. En bewijs heb ik daar niet voor.
Ja, soms heb je van die zogenaamde maandagochtend auto's waar altijd wat mee is. En dan vertrouw je zo'n auto niet meer. Je vertrouwen is te paard vertrokken. En toch…
Stel dat die auto je € 100.000 heeft gekost en precies voor jou gemaakt is. Naar jouw wensen en in de kleur die jij wil. Het is jouw unieke lievelingsauto! Wat doe je als het voertuig je voor de zoveelste keer in de steek laat?
- Je verkoopt hem, en je neemt het verlies van € 50.000 voor lief?
- Je laat hem weer helemaal nakijken en repareren en je stapt er weer in?
- Meer keuzes heb je eigenlijk niet!
Vertrouwen is een keuze
Is het eigenlijk ook niet zo met geloven/vertrouwen? Je vertrouwt God of je vertrouwt Hem niet. Je vertrouwt je collega of je vertrouwt hem niet. Daar tussenin zit eigenlijk niets. Soms hoor ik mensen zeggen: Ja maar, ze moeten dat vertrouwen eerst maar eens verdienen of terugwinnen.
Mijn vraag is dan: Kan dat eigenlijk wel? Immers God doet altijd wat Hij zegt, en toch vertrouwen mensen Hem niet. Hoe goed Hij Zijn best ook heeft gedaan en doet. Hij heeft zelfs zijn eigen Zoon voor elk mens gegeven en ook dat was niet genoeg.
Ik kan alleen maar concluderen dat vertrouwen/geloven een keuze is. Niet een keus op basis van gevoel, maar een keus van de wil.
Wantrouwen door angst
Als we zeggen: "Ik kan nog niet vertrouwen" dan zeggen we dat, omdat we bang zijn. Het is dan zaak om te vinden waar we ten diepste bang voor zijn. De Bijbel leert ons hierin: "Angst voor mensen is een valstrik, wie op de HEER vertrouwt, wordt beschermd." (Spreuken 29: 25) Ik heb het dus niet over gezonde angst die ons fysiek beschermt.
Als we ergens angst voor hebben dan zullen we al gauw wantrouwen. Die angst kan voortkomen uit ons verleden en regeren in het heden. Angst om controle te verliezen, angst om iets fout te doen, angst voor wat mensen zullen zeggen, en zo veel meer. De ‘apostel van liefde’ schrijft ons daarom:
"Er is in de liefde geen vrees, maar de volmaakte liefde drijft de vrees uit. De vrees houdt immers straf in, en wie vreest, is niet volmaakt in de liefde."
(1 Joh. 4:18)
Ik kies daarom om mensen te vetrouwen terwijl mijn gevoel misschien wat anders zegt. En jij?
Wantrouwen heeft grote gevolgen
Zoals jullie wellicht weten geef ik trainingen. In een van die trainingen is er een oefening waarbinnen teams iets zo snel mogelijk moeten doen om te winnen en waarin door de trainer soms gesuggereerd wordt dat iemand niet te vertrouwen is. En wat blijkt: Alleen de suggestie dat iemand in je team niet te vertrouwen is kan er voor zorgen dat je team verliest. Teamleden zijn niet meer gefocust bezig, en vaak wordt er tijd verspeeld aan het vinden van de saboteur.
Ongeloof en wantrouwen kost ons energie, tijd en inspanningen. We focussen ons dan vaak op de dingen die we niet willen waardoor we niet krijgen wat we wel willen. Het is als sturen in een bocht en kijken naar waar we niet heen willen. Waar gaan we heen?
En misschien kost het nog wel iets ergers, het kost meestal relaties. Willen we dat? Er zijn zelfs bedrijven die enorm veel geld verdienen aan wantrouwen. Denk maar aan de slogan:" Vertrouwen is goed maar ... is beter."
Ik heb zo mijn eigen gedachten over de wereldse waarheid: "Vertrouwen komt te voet en gaat te paard." Het is gebaseerd op de menselijke angst en achterdocht. Dezelfde achterdocht die Adam en Eva hadden toen satan tegen hen zei: "Jullie zullen helemaal niet sterven. God weet dat als jullie daarvan eten, jullie de waarheid zullen zien. Jullie zullen net als God weten wat goed en wat kwaad is." (Genesis 3: 4) En het resultaat? Een gebroken relatie met God.
Ik ga voor mijn eigen overtuiging, die past bij het vertrouwen dat God in de mens heeft. Ik kies om mensen te vertrouwen en als iemand dat vertrouwen beschaamd dan doet dat zeer en die ander heeft schuld op zich geladen. Ik wil niet de oorzaak van een relatiebreuk zijn. Dan nog liever schuld op me nemen voor iets wat ik niet gedaan heb om de relatie te herstellen of behouden. (nee, dat is niet makkelijk en we hebben een goed voorbeeld toch?)
Vertrouwen is een handelen vanuit de toekomst, wat jij wil dat waarheid is, met een resultaat in het heden.
Waar kies jij voor?
PS Zoals met veel Bijbelse leefregels, ze zijn de wereldse leefregels achterstevoren. 'Vertrouwen komt te paard en gaat te voet.'
Reageren wordt gewaardeerd!
