Eenzaam en niet alleen
Laats liep ik als coach met een groepje mensen tegen het thema 'eenzaam' aan. Deze mensen wilden verder komen in hun leven en worden beperkt door gevoelens van eenzaamheid. Ik herken het zo! Het is een hardnekkig thema, weet ik uit eigen ervaring. Ook weet ik, dat in een groot gezin opgroeien geen garantie is voor het niet hebben van deze gevoelens. Veel mensen kennen het 'eenzaam voelen', zelfs temidden van een groep mensen. Herken jij het ook? Lees dan verder.
Waar komt die eenzaamheid vandaan en wat doet het met een mensenleven?
Het werd mij ineens duidelijk waarom al die mensen de ervaring hadden dat ze niet verder konden. De reden? Ze wilden niet alleen komen te staan. Angst beperkte hen.
Ook ik kom niet verder in mijn leven, als ik bang ben dat ik alleen kom te staan. Om die angst te verbloemen, koos ik er al jong voor om dingen alleen te doen. Want ik kan beter mijzelf als 'loner' neerzetten, want dan kan een ander het niet doen. Jezelf pijn doen doet immers minder zeer. En het werkt op korte termijn fantastisch en op de lange termijn levert het ook nog wat op. Ik kan namelijk heel goed alleen werken.
Ik ben gaan houden van alleen zijn. Dingen alleen te doen. Tijd voor mezelf te hebben. Alles zelf bepalen. Een soort van over alles controle hebben. Allemaal handige dingen voor iemand die nieuwe dingen wil doen. Prima eigenschappen voor een pionier toch?
Wat op de lange termijn een vervelende bijkomstigheid is, dat ik door mensen om mij heen word gezien als, iemand die alles alleen wil doen. (Raar denk ik, want ik hou helemaal niet van bijvoorbeeld solo sporten. Ik wil juist teamsporten. Maar mijn gedachten zijn niet zichtbaar.)
Men ging mij als een 'loner' zien. Iemand met wie je niet kunt samenwerken en die alles onder controle wil houden. Vreemd, want diep van binnen wil ik helemaal niet alleen werken en daarbij, ik hoef geen controle te hebben. Ik geef dus blijkbaar een dubbele boodschap af. Ik zie dat nu, omdat ik moeite moet doen om mensen om me heen te verzamelen die met me mee willen werken.
Kortom het doet veel met een mensenleven. Het geeft mogelijkheden en het beperkt. Ik geloof dat een mens niet is gemaakt om alleen te zijn en te werken.
Een andere vervelend voortvloeisel is, dat omdat ik vaak alleen werk ik ook alles zelf moet oplossen. Zie hier, de autodidact is geboren. Maar ik moet het dan ook wel kunnen! Ja, en dat ga ik jullie bewijzen. Zo ben ik geworden: een loner autodidact met een mentaliteit van 'ik zal je bewijzen dat ik het kan'. Want dan ben ik een goed mens. GETSIE!
Nu ik wat op leeftijd ben gekomen - dat is de zestig ruim gepasseerd - gaat dit alles me parten spelen. Ik kan niet alles meer, fysiek niet, verstandelijk niet en emotioneel niet. Ik ben een trainer en coach die in de spiegel kijkt en denkt: 'Pas toe wat je hebt ontdekt.'
Ik heb me voorgenomen om mijn agenda beter te bewaken. Ik hoef geen nieuwe dingen op te pakken om te bewijzen dat ik het wel kan. Ik hoef mijn agenda niet vol te plannen om te bewijzen dat ik een goed mens ben. Ik hoef iedereen die om hulp vraagt niet te helpen. Ik mag luisteren naar al die boodschappen die mijn lijf mij geeft. Ik mag, ik mag, en dan komt de vraag: Wat wil ik?
God zegt in Zijn Woord tegen mij: Je bent een goed mens. Je kan met Mij alles, want Ik heb jou gemaakt. Je bent geliefd en relaties zijn belangrijk. Je moet niets en je mag alles.
Laat ik daar maar eens naar gaan handelen. En dan met mijn therapeut door de pijn van het verleden heen wandelen. Pijn die er vandaag nog is, maar die geen motivator of hindernis hoeft te zijn voor mijn handelen vandaag.
"Maar de Heer heeft mij al verteld wat hij van mij verlangt. Hij heeft al bekendgemaakt wat goed is. Hij vraagt alleen dit: Wees oprecht, rechtvaardig en trouw. En denk niet alleen aan jezelf, maar leef dicht bij God." naar Micha 6:8
