... maar dat kan toch niet?
Afgelopen weken heb ik verschillende mensen uit mijn verleden ontmoet. Mensen van verschillende pluimage. Reformatorischen, atheïsten, vrije denkers, boeddhisten, charismatischen en dogmatischen, evangelischen en baptisten en ik weet niet wat. Opmerkelijk daaraan is dat ze allemaal wat met God en het spirituele hebben. Ja, zelfs atheïsten hebben iets met God. Want een atheïst kan zichzelf niet benoemen zonder God te noemen.
In onze westerse rationele spirituele wereld willen we sinds de Verlichting dingen kunnen begrijpen en voelen. Het bijzondere is dat we weerstand voelen als we iets niet kunnen begrijpen, beredeneren of als het niet goed voelt.
Het mooie van het oorspronkelijke Joodse geloof is dat kinderen niet werden opgeleid om te weten, maar om goede vragen te stellen. De schriftgeleerden stonden dan ook versteld van de vragen en de verbanden die de jonge Jezus wist aan te brengen in ons Eerste/Oude Testament.
Bij mij werkt het de laatste jaren eigenlijk ook steeds meer zo. Hoe meer ik weet hoe meer vragen en hoe meer twijfel ik krijg. Vind ik dat erg? Nee, helemaal niet. Het geeft me juist ruimte en vrijheid.
Ik heb bijna het hele christelijke erf meegemaakt en ben nu weer terug bij af. Heb ik er spijt van? Nee. Heb ik het allemaal verkeerd gezien? Nee. Was het verloren tijd? Nee. Tijdens mijn zoektocht is God groter geworden dan de Bijbel en zelfs groter dan mijn kennis over het niet kunnen bevatten van Liefde, God.
Ben ik daar dankbaar voor? Ja!
Dat Jezus Christus, Gods 'zoon', mij vrijgemaakt heeft van de slavernij is voor mij buiten alle twijfel. En daarnaast? Ik heb gezien dat het liefhebben van mijn naaste mijn enige grote opdracht is die mij motiveert om goed te doen en wat ik doe goed te doen.
En al die theologien? Leuk om met elkaar over te praten zo land de liefde onderling, de verbondenheid maar niet verdwijnt. Mij is het er niet om te doen om gelijk te hebben.
Ben je benieuwd naar hoe dat werkt? Bel me of schrijf een reactie.
